MRZIM DA SAM UŠUŠKAN
Rad Marka Tirnanića, izveden na Tajlandu, prostorna je instalacija velikih razmera. U pitanju je dugačka metalna mreža koja pregrađuje prostor galerije i ometa kretanje s izuzetkom otvora u njoj koji ostavlja mogućnost prolaza. Paralelno otvoru stoje dva ogledala, simetrično postavljna, te je prodiranje nemoguće bez suočeljavanja sa sopstvenim odrazom. Umetnik postavlja ogledalo zahtevajući odnosno limitirajući opcije ogledalnog prostora i posmatračevog odraza u njemu, ne ostavljajući nam izbor nesuočavanja sa sobom.
Ideja autora je u introspekciji u trenutku odluke pristajanja na kompromis, nakon potrage i žudnje za bilo kojim ulazom. Ova usaglašenost sa jedinim mogućim prolazom nagrađena je slikom sopstvenog odraza. Socijalna konotacija je čitljiva u odnosu na pretpostavljene simbole - mreža, ponuđeni pasaž, ogledalo. Uslovljavanjem, razmatra se naša spremnost na kompromis, uz prisutno upozorenje. Genijalno oblikovanje reči kroz ideju umetnika koji se usuđuje da misli.
Materijali, sredstva i oblici su do stvaraoca, koji više nije Bog, već jedan od nas. Stvarni Bog je mrtav. Jednostavnost i kritika postali su jedini način percepcije za umetnika. On problematizuje nacionalne granice, zabrane pušenja u javnom prostoru, zabrane alkohola, uriniranja u javnosti, seksualne zabrane i konformističke izolacije svih onih koji se razlikuju. Blokiranje mogućnosti minimalnim sredstvima u fundamentu je pobune protiv moderne civilizacije i njenim odjekom u prostoru “bele kocke“ , prostora namenjenog konzumaciji umetnosti. Bela kocka je podeljena! Marko Tirnanić izjavljuje: „Ogledala su vrsta nadzora, međutim postavlja se pitanje ko je posmatrač a ko posmatrani... Neko sa strane ili to mi cenzurišemo sami sebe?“
preuzeti odlomci teksta za katalog Eugena Borkovskog
-----------
I HATE TO BE TUCKED IN
Marko Tirnanic creates a conceptual work in Thailand, a spatial installation of large proportions. The artist installs a large metal net into the gallery space. For an interested viewer, an entrance is left, but under the condition of seeing his own mirrored image. Because , the artist puts mirror there , determining/restricting the options for the viewer. He leaves us no choice . this barrier asks the viewer to look at himself. The idea is to look at yourself in the moment of consenting for the compromise. After desire and search for any other entrance, compliance to the only corridor available is rewarded with a warning, a look at oneself. Social connotations become comprehensible as signs: a net, prescribed passage, a mirror. Our conditionality and readiness for compromise are discussed. Alter-postmodernism is warning and re-shaping the word according to the idea of the artist who dares to thing. Materials, means, forms are up to the creator who is no longer a God but one of us. The outside God is dead. Simplification and criticism have become the only way of perception for the artist. He realizes the fact of conditionality: borders, nations, smoking bans, drinking bans,dog urination ban in public spaces, sexual bans, and conformist isolation of all who are different. Opportunity blocking with minimum finances, generaly is protest against the modern civilisation and its inflictions echoes in the white cube space, a space dedicated to the enjoyment of artworks. The white cube is divided! Marko Tirnanic says: “mirrors are sort of surveillance, but it is questionable who the surveyor is: someone on the side or is it us, censoring ourselves...“
